هم میهنان شریف وگرامی،
اول ماه می به روز نمادین همه شهروندانی ثبت شده که با خلاقیت و کار و کوشش خود چرخ های اداره جوامع بشری را به حرکت در می آورند. در حالی که این روز در سراسر جهان جشن گرفته می شود، در کشور ما کارگران از محروم ترین بخش جامعه با گذران زندگی روزمره دست به گریبانند. و از برکت انقلاب نامبارک جمهوری اسلامی ماه ها از دریافت کمترین دستمزد کار خود محرومند.
با تاسف این بخش از مبارزین ایران در شرایطی به پیشباز این روز جهانی میروند که استبداد و خفقان شدیدی بر کشور حاکم است و شمار زیادی از همقطاران آنان در زندان ها بسر میبرند و فشار فقر، بیکاری، گرانی و تورم و فضای محنت زای عمومی بر دوش آنان سنگینی می کند.
در جمهوری اسلامی هیچگاه بین کار، سرمایه و مدیریت یک اشتراک مساعی منطقی که ضامن رفاه و پیشرفت اجتماعی است وجود نداشته است. در صورتی که در کشورهای پیشرفته‍ی جهان کارگران به شکرانه‍ی مبارزات طولانی برای تشکیل سندیکاهای خود، نه تنها امروز از رفاه مادی چشمگیری بهره می برند، بلکه کیفیت زندگی آنها با بهره جستن از دانش ها، هنرها، بیمه ها، خدمات درمانی، حقوق بازنشستگی و گردشگری های جهانی و غیره رشگ برانگیزاست. همه‍ی این دستاوردها را کارگران در سایه‍ی اتحاد و تشکیلات خود و مشارکت جانانه در جنبش های مردمی برای دموکراسی در کشورهایشان بدست آورده اند.
می توان از تجربیـات زیـادی بدرستی نتیجه گرفت که نظام های دیکتاتـوری حقوق کـارگر را بر نمی تابند و تنها دموکراسی و آزادی است که به سعادت کارگران منجر می شود.
من باور دارم که کارگران ایران با پیوستن به سایر جنبش های آزادیخواهانه سرانجام پیروز خواهند شد و هیچ فعال سندیکایی دیگر هیچگاه در سیاهچال استبداد بسر نخواهد برد.
خداوند نگهدار ایران باد
